Možeš isterati curu iz džeza…

…ali ne možeš isterati džez iz nje. One desetine komentara na ovu pesmu koji se svode na “Au, kako dobro Tina peva džez, nisam imao predstavu…” potiču od onih koji definitivno nisu upoznati s prvim delom njene muzičke karijere.

Pre nego što je izgradila solo karijeru sladunjavim pop pesmicama, Tina je bila deo sjajnog dueta sa svojim tadašnjim mužem, Ikeom Turnerom. Nešto od tog duha mlađi slušaoci mogli su da naslute kada je devedesetih obradila njihovu zajedničku stvar “Nutbush City Limits“.

Najzaslužniji za njen izlet u klasični džez pod stare dane je ipak Herbie Hancock, veliki majstor koji je okupio sjajnu ekipu za svoj, Gremijem nagrađen, album “River: The Joni Letters“. Formula nije mogla da omane: njegova fantastična muzika, vokali (pored Tine) kao što su Leonard Cohen i Norah Jones, i pre svega tekstovi Joni Mitchell – jer ovaj album je zapravo omaž njenom muzičkom stvaralaštvu. Tekstovi toliko dobri, da ne mogu da ne podelim s vama reči ove pesme… pratite ih dok slušate, biće vam jasno zašto.

The big man arrives
Disco dancers greet him
Plainclothes cops greet him
Small town, big man, fresh lipstick glistening
Sophomore jive
From victims of typewriters
The band sounds like typewriters
The big man he’s not listening
His eyes hold Edith
His left hand holds his right
What does that hand desire
That he grips it so tight

Edith in the ring
The passed over girls are conferring
The man with the diamond ring is purring
All claws for now withdrawn
One by one they bring
His renegade stories to her
His crimes and his glories to her
In challenge they look on
Women he has taken grow old too soon
He tilts their tired faces
Gently to the spoon

Edith in his bed
A plane in the rain is humming
The wires in the walls are humming
Some song some mysterious song
Bars in her head
Beating frantic and snowblind
Romantic and snowblind
She says his crime belongs
Edith and the Kingpin
Each with charm to sway
Are staring eye to eye
They dare not look away
You know they dare not look away

P.S. Zamislite muzičku želju. Ne želju koja podrazumeva da čujete neku omiljenu pesmu, već nešto što biste želeli da vam se ispuni iz sveta muzike. Jedna od mojih bila je da čujem Herbia Hancocka uživo. A onda se desilo da su me, prilikom organizacije prvog “West Ritam Music Festivala” davne 1999. godine, konsultovali ko bi mogao da bude glavna zvezda večeri…

P.P.S. U momentu dok ovo čitate, 3/6 (tri šestine) autorske ekipe “Suštine pasijansa” su na Nišvilu. Mašemo vam odatle i obećavamo slične zvuke u popodnevnoj muzici na ovim stranicama. Stay tuned.