Šezdesete su sa Stephena Stillsa bile poprilično traumatične godine. Čitajući njegovu biografiju, ne mogu da se otmem utisku da u to vreme i nije jasno znao šta radi – višak energije i strast za muzikom su nadjačavali sve ostale njegove porive.
Iako ga je sviranju gitare učio lično Jimi Hendrix, stvari se nisu odvijale očekivanim tokom.
Propao mu je pokušaj da formira grupu sa legendarnim Van Dyke Parksom, na audiciji za tinejdžersku atrakciju The Monkees producenti su odabrali druge momke, a imao je ponudu Richieja Furaya da se uključi u rad grupe koja je tek nastajala. Tada nije ni slutio da će Buffalo Springfield, za dve godine koliko je postojala, postati legendarna kalifornijska grupa, da će njegova politizovana pesma “For What It’s Worth” postati njihov prvi hit i da ništa više neće biti kao ranije.
Kada se grupa rasturila u proleće 1969. godine, Stills je bio u punom kretivnom zamahu. Radio je na raznim projektima. Odbio je da zameni Ala Coopera u grupi Blood, Sweat & Tears, ali je uspeo zajedno sa Cooperom i gitaristom Mikeom Bloomfieldom da snimi album Supesession (1968). Iako se o ovom albumu ispredaju bajke, mene nije dojmio. U to vreme bio se spetljao sa Judy Collins i radio na njenom albumu, a mušterija mu je bila i Joni Mitchell koja je u isto vreme snimala svoj debi album.
Naravno, između trčanja na dva snimanja podrazumevali su se časovi sviranja gitare kod Hendrixa. 
U decembru 1968. godine predstavljena je nova grupa – Crosby, Stills & Nash, što je za posledicu imalo snimanje istoimenog albuma. Na njemu je Stills neverovatno kreativan, a njegova epska “Suite: Judy Blue Eyes”, posvećena Collinsovoj, otvara ga i direktno bije publiku u glavu. Čista desetka za ovaj album.
Bio je to trenutak kada je mogao da predahne, ali predah Stillsa nije interesovao. U naletu kretivnosti, nastao je solo album Stephen Stills (1970), na kojem je okupio impresivnu grupu muzičara, te je red da ih pomenemo:
Stephen Stills — vocals, guitars, bass, piano, organ, steel drum, percussion; horn and string arrangements on “Church,” “To a Flame,” and “Cherokee”
Jimi Hendrix — electric guitar on “Old Times Good Times”
Eric Clapton — electric guitar on “Go Back Home”
Booker T. Jones — organ on “Cherokee”; backing vocal on “We Are Not Helpless”
Calvin “Fuzzy” Samuel — bass on “Love the One You’re With,” “Church,” “Old Times Good Times,” “Go Back Home,” and “Sit Yourself Down”
Conrad Isedor — drums on “Church” and “Old Times Good Times”
Johnny Barbata — drums on “Go Back Home” and “Sit Yourself Down”
Ringo Starr — drums on “To a Flame” and “We Are Not Helpless”
Dallas Taylor — drums on “Cherokee”
Jeff Whittaker — congas on “Love the One You’re With” and “Old Times Good Times”
Sidney George — flute, alto saxophone on “Cherokee”
Rita Coolidge, David Crosby, Priscilla Jones, John Sebastian — backing vocals on “Love the One You’re With,” “Go Back Home,” “Sit Yourself Down,” and “We Are Not Helpless”
Graham Nash — backing vocals on “Love the One You’re With,” “Sit Yourself Down,” and “We Are Not Helpless”
Mnogo godina posle snimanja, ovaj album i dalje zvuči, u najmanju ruku, odlično i intrigantno. A Stills i dalje nije nameravao da se zaustavi… O čemu ćemo nekom drugom prilikom.
Dragi moji, tek sam ga zagrebao. 
Ja bih molio da se moje aktuelno trošenje albuma Deja Vu ne shvati kao prepreka tvom pisanju o njemu… 🙂
Taj album se ne može potrošiti. 🙂 Treba samo odabrati pesmu, a sve su… Znaš i sam. 🙂
I ne samo to: kad se taj album prekrije pisanjem o svim pesmama, slobodno može da se započne novi krug – i opet neće biti dosadno.
Malo je takvih spomenika u istoriji rock’n’rolla kao što je to album Déjà Vu. Jedno od semena tog albuma se nalazi i na ovom. Da te ne zbuni to što je Déjà Vu objavljen prvi: poznato je da dobar deo pesama sa albuma Stephen Stills napisan ranije. Izuzetno je teško (ili čak nemoguće) rekonstruisati hronologiju tog vremena ako gledaš u datume objavljivanja albuma. Mora da se gnjura po biografijama… Koje su pouzdane kao vrbov klin, ali je bar nešto jasno – to da ništa nije jasno 😀